Θανάσης Βέμπος, συνέντευξη στον Παναγιώτη Κάρδαρη∼Σε διαφορετικές εποχές, οι άνθρωποι έχουν διαφορετικές ιεραρχήσεις, διαφορετικές αξίες, διαφορετική αντίληψη, και φυσικά ζούσαν σε διαφορετική Συναινετική Πραγματικότητα. Και θα σας πω αυτό που γράφω συχνά: Φανταστείτε πόσο οπισθοδρομικά, πόσο ανόητα, πόσο εσφαλμένα και πόσο πλανημένα θα είναι σε 50 χρόνια ένα σωρό πράγματα που σήμερα θεωρούμε «θέσφατα» και «αυταπόδεικτα».

ΕΡ.: Κε Βέμπο, υπάρχουν, κατά τη γνώμη σας, ανεξερεύνητα όρια στις δυνάμεις του ανθρώπινου όντος; Μήπως τελικά στις λιγοστές δυνάμεις του ανθρώπου είναι η χρήση νέων και καινοτόμων τεχνολογιών;

ΑΠ.: Ο άνθρωπος είναι ένας εν δυνάμει θεός. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να γίνει, αν το θελήσει. Βέβαια με τη λέξη «θεός» έρχεται συνειρμικά η λέξη «ισχύς».Ο καθένας θα ήθελε να έχει τη δύναμη να ρίχνει κεραυνούς, να προκαλεί σεισμούς, να μετατρέπει τις πέτρες σε χρυσάφι και να λατρεύεται από τεράστια πλήθη, αλλά αυτό δείχνει πόσο περιορισμένη είναι η σκέψη του μέσου ανθρώπου. Υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι με τεράστια ισχύ και εξουσία, αλλά δεν είναι θεοί με την πραγματική έννοια της λέξης. Για να γίνεις θεός, εκτός από Ισχύ, απαιτείται Γνώση και Εξελιγμένος Νους. Όσον αφορά τη χρήση νέων τεχνολογιών, ναι, μπορεί να προσδώσει (και έχει προσδώσει) τεράστια ισχύ σε μεμονωμένα άτομα αλλά και στην ανθρωπότητα. Ο άνθρωπος επικράτησε (προς το παρόν) αποκλειστικά χάρη στην τεχνολογία και στο μυαλό του. Το αν αυτό θα είναι και η καταδίκη του, απομένει να ιδωθεί.

ΕΡ.: Μιας και αναφέρθηκε η τεχνολογία, υπάρχει μυστική τεχνολογία την οποία καλύπτουν οι μεγάλες εταιρείες και υπερδυνάμεις του πλανήτη, αν ναι γιατί τότε δεν την χρησιμοποιούν στα επεκτατικά τους σχέδια αλλά την αφήνουν στην σκιά των μυστικών τους βάσεων;

ΑΠ.: Το θέμα της «μυστικής τεχνολογίας» είναι κι αυτό παραπλανητικό. Φυσικά και υπάρχουν απόρρητες έρευνες με ποικίλα αποτελέσματα σε εργαστήρια εταιριών και εθνών. Όμως από ένα σημείο και μετά, ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον. Ακόμα και το υπεραπόρρητο Σχέδιο Μανχάτταν για την κατασκευή της πρώτης ατομικής βόμβας, έγινε εφικτό να μείνει κρυφό μόνο για μερικά χρόνια, σε καιρό πολέμου, όταν η ανθρωπότητα δεν ήταν τόσο διαδικτυωμένη και μια τέτοια γνώση μπορούσε να μείνει κρυφή. Το ερώτημά σας καταδεικνύει και το μέγεθος του παραλογισμού των διαφόρων εξτρεμιστών συνωμοσιολόγων: αν κάποια χώρα ή εταιρία διέθετε τα μέσα που διατείνονται ότι κατέχει, άραγε δεν θα επικρατούσε συντριπτικά; Μια χώρα που μπορεί να ελέγξει τον καιρό και να προκαλεί τεχνητούς σεισμούς και τσουνάμι, άραγε δεν θα γινόταν κοσμοκράτειρα χωρίς να ρίξει ούτε μία τουφεκιά; Μια εταιρία που κατέχει μυστικά εξωγήινης τεχνολογίας εκατομμυρίων ετών πιο εξελιγμένης από τη δική μας, άραγε δεν θα ήταν κυρίαρχος της παγκόσμιας οικονομίας; Αυτά όμως είναι ερωτήματα που απαιτούν κοινή λογική, η οποία είναι είδος εν ανεπαρκεία στους κύκλους των συνωμοσιολόγων όπου ανθεί η ημιμάθεια και η παράνοια.

ΕΡ.: «Αν», και «Παροντισμός», δύο αγαπημένες έννοιες που διαβάζουμε στα κείμενα σας, τα οποία άπτονται της ιστορίας. Ποιες είναι οι συνέπειες του παροντισμού στην ερμηνεία της ιστορίας; Το «Αν» έχει αξία άραγε σε ένα κόσμο που δεν κοιτά ποτέ πίσω;

ΑΠ.: Ο Παροντισμός είναι το παραμορφωτικό (αν και αναπόφευκτο) πρίσμα μέσα από το οποίο εξετάζουμε το παρελθόν, με αποτέλεσμα να διαμορφώνουμε ένα διαφορετικό παρελθόν, σύμφωνα με την εκάστοτε «μόδα» του παρόντος. Κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την συμβατική επιστήμη της Ιστορίας και τα προβλήματά της. Όπως έγραψα στο Πνεύμα του Χρόνου: «Το παρόν είναι το κλειδί του παρελθόντος. Το παρόν διαμορφώνει το παρελθόν. Κι ο νους μας διαμορφώνεται έτσι ώστε να αντιλαμβάνεται το παρελθόν με διαφορετικό τρόπο σε διαφορετική εποχή. Το παρελθόν αλλάζει συνέχεια. Είναι κάτι που προκαλεί άφατο τρόμο –γιατί έτσι και παραδεχτούμε ότι οι αναμνήσεις που έχουμε στο κεφάλι μας δεν είναι δικές μας, τότε ποιοι είμαστε;». Είναι πολύ λεπτό αυτό το σημείο. Τώρα, το «τι θα γινόταν εάν…» είναι μια γοητευτική φράση που μπορεί να φέρνει αλλεργία στους ορθόδοξους ιστορικούς, αλλά η οποία ανοίγει συναρπαστικούς ορίζοντες τους οποίους έχει πολλάκις εξερευνήσει η σημαντικότερη μορφή λογοτεχνίας, η επιστημονική φαντασία. Και έχει πολύ μεγάλη αξία στον σημερινό κόσμο, ο οποίος κοιτά ιδεοληπτικά, εμμονικά και συνεχώς πίσω. Επειδή το μέλλον έχει καταντήσει μπαμπούλας και εξορισμού επικίνδυνο, η ανθρωπότητα κοιτά προς το παρελθόν –και τη δεύτερη διάστασή του, δηλαδή ακριβώς τα μονοπάτια που δεν ακολούθησε ποτέ η Ιστορία.

ΕΡ.: Βάσει των ανωτέρω, υπάρχει τελικά ο χρόνος; Αν ναι ποια είναι ή φύση του, και αν όχι τι είναι αυτό που φέρνει τον άνθρωπο σε κατάσταση νοσταλγίας; Τι είναι τελικά το Σχέδιο Χρονολίσθησης που αναφέρετε σε κάποιο πρόσφατο άρθρο σας;

ΑΠ.: Ο χρόνος είναι μια τεχνητή έννοια που έχουμε δημιουργήσει εμείς οι ίδιοι επειδή το σύμπαν είναι άπειρο. Είναι ένα χαπάκι που κάνει την αιωνιότητα και την απεραντοσύνη πιο υποφερτές. Επειδή εμείς κατασκευάσαμε την έννοια αυτή, μπορούμε και να την διαμορφώσουμε μέχρι ενός σημείου. Για μένα, πολύ πιο σημαντικό από την οποιαδήποτε φύση του χρόνου, είναι η χρήση του χρόνου. Κι επειδή ο τελευταίος έχει την κακή συνήθεια να περνά (τουλάχιστον σε αυτήν εδώ τη Συναινετική Πραγματικότητα), καλό είναι να μην χάνουμε το χρόνο μας. Μεταφορικά αλλά και πολύ κυριολεκτικά. Από την άποψη αυτή η νοσταλγία –φυσιολογική και χρήσιμη έως ένα βαθμό– είναι ανεπίτρεπτο χάσιμο χρόνου. Ο καθένας βέβαια ορίζει τη χρήση του χρόνου του με δική του βούληση και δική του ευθύνη. Τώρα, το Σχέδιο Χρονολίσθηση, ή Project Timeslip κατά το ελληνικότερον, είναι ένα πρότζεκτ με 130 περίπου ζευγάρια φωτογραφιών από ποικίλα σημεία της Αθήνας, κυρίως της Κυψέλης. Η φωτογραφία μιας παλιάς πολυκατοικίας, πλατείας ή του δρόμου αντιπαρατίθεται με μια σύγχρονη φωτογραφία, τραβηγμένη από το ίδιο ακριβώς σημείο. Το αποτέλεσμα είναι ένα δίδυμο αντίθετων πόλων – του Πριν και του Τώρα. Ανάμεσα σε αυτούς τους δυο πόλους αναπτύσσεται μια διαφορά δυναμικού. Σκεφτείτε κάτι αντίστοιχο με το βολτάζ μιας ηλεκτρικής μπαταρίας. Μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει την ενέργεια της μπαταρίας με διάφορους τρόπους. Περισσότερα στην εισαγωγή του Project Timeslip, εδώ: http://www.vembos.gr/Project_Timeslip_intro.htm

ΕΡ.: Όλοι οι συγγραφείς, φαντάζομαι κι εσείς, έχουν ιδεολογικές και τεχνοτροπικές καταβολές όσον αφορά τη συγγραφή τους, αλλά και πρόσωπα από τα οποία επηρεάστηκαν. Αν σας ζητούσαν να φτιάξετε μία ιεραρχική πυραμίδα επιρροής, η οποία θα ξεκινούσε από τον Χ ή τον Ψ και κατέληγε στον Θανάση Βέμπο, πως θα την φτιάχνατε, ποιους θα τοποθετούσατε σε αυτήν;

Απ: Υπήρξαν διάφοροι συγγραφείς, ερευνητές και στοχαστές που με επηρέασαν –τόσο στον τρόπο σκέψης όσο και στον τρόπο συγγραφής και έρευνας. Δεν μπορώ να τους τοποθετήσω «ιεραρχικά», άλλωστε υπήρξαν διαφορετικές επιρροές σε διαφορετικές φάσεις της ζωής μου. Οπότε τα ονόματα που θα αναφέρω δεν είναι σε καμία περίπτωση τοποθετημένα κατά σειρά σημαντικότητας. Φανταστείτε τα σαν ψηφίδες ενός μωσαϊκού. Από την φανταστική λογοτεχνία, Ιούλιος Βερν, Άρθουρ Κλαρκ, Στήβεν Μπάξτερ, Ρόμπερτ Χάουαρντ, Ισαάκ Ασίμοφ, Νόρμαν Σπίνραντ, Χάρλαν Έλλισον, Μπρους Στέρλινγκ και άλλοι. Από την ελληνική συμβατική λογοτεχνία ο Μ. Καραγάτσης, ο Στρατής Μυριβήλης, ο Παύλος Νιρβάνας και άλλοι. Από το χώρο της έρευνας στην Ελλάδα ο Γιώργος Μπαλάνος, η γνωριμία μου με τον οποίο μετρά δεκαετίες. Από το χώρο της έρευνας στο εξωτερικό οι Τσαρλς Φορτ, Τζων Κηλ, Ζακ Βαλλέ, Άιβαν Σάντερσον, Κόλιν Ουίλσον, Λόρεν Κόλμαν, Τζέρομ Κλαρκ, Πάτρικ Χάρπουρ και άλλοι. Ως στοχαστές/φιλοσόφους/δασκάλους ξεχωρίζω τους Γκουρτζίεφ-Ουσπένσκι, Κάρλος Καστανέντα, Καρλ Γιουνγκ, Άρθουρ Καίσλερ, Άλαν Γουάτς, Λάυαλλ Ουάτσον. Υπήρξαν βέβαια και άλλα άτομα, «μη επώνυμα» που με επηρέασαν και με δίδαξαν κατά καιρούς, αλλά δεν έχει κανένα νόημα να αναφέρω τα ονόματά τους.

ΕΡ.: Έχω παρατηρήσει ότι ασχολείστε και πραγματεύεστε με πολλά πράγματα μεταξύ των οποίων η ιστορία, ιδωμένη μέσα από ένα ποιοτικά εναλλακτικό πρίσμα αλλά και με τον κόσμο του παράξενου. Τελικά, υπάρχει αυτός ο περιβόητος κόσμος του παράξενου ή όλη μας η ιστορία, ολόκληρος ο κόσμος μας είναι παράξενος;

ΑΠ.: Το παράξενο, το μυστήριο και το αίνιγμα είναι όχι μόνο το αλατοπίπερο της ζωής αλλά και η ίδια η πεμπτουσία της. Μπορεί κανείς να θεωρήσει ότι ζει σε έναν πλήρως «εξηγημένο» κόσμο και να ζήσει τη ζωή του μέσα στην άθλια πεζότητα της καθημερινότητας –όπως κάνει η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων. Όμως αυτό είναι δική του επιλογή και δική του ευθύνη. Όλο το σύμπαν είναι παράξενο, ή τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ. Και ευτυχώς επειδή το σύμπαν, το πραγματικό Σύμπαν, είναι άπειρο, είναι άπειρα και τα μυστήρια. Κατέληξα να ασχολούμαι με πολλά, φαινομενικά ετερόκλητα, πράγματα ακριβώς επειδή το Αίνιγμα έχει πάρα πολλές πτυχές. Υπήρξαν βέβαια και προσωπικές προτιμήσεις ή «καλέσματα». Το θέμα της εναλλακτικής θεώρησης της Ιστορίας –και εν γένει του Χρόνου– είναι κάτι που με απασχολούσε πάντα, αλλά τα τελευταία χρόνια με απασχολεί ιδιαίτερα. Βασικά προϊόντα αυτής της ασχολίας είναι τα βιβλία μου Το Άγγιμα του Μίδα (http://www.vembos.gr/Midas%20Touch.htm), Το Πνεύμα του Χρόνου (http://www.vembos.gr/Genius_Tempori.htm), μια σειρά άρθρων στο hellasnet.gr (http://www.hellasgr.net/vembos_writes.html), το φωτογραφικό Project Timeslip και άλλα. Θα ακολουθήσουν περισσότερα εν καιρώ.

ΕΡ.: Τελικά υπάρχει αλλόκοσμος; Υπάρχουν επισκέπτες από το διάστημα ή από την «άλλη» πλευρά; Φαντάσματα ή παράξενα πλάσματα; Ή όλα αυτά προέρχονται από τις βαθύτερες σκέψεις και φόβους της ανθρωπότητας;

ΑΠ.: Θεωρώ και γνωρίζω ότι υπάρχουν. Αν και όπως προσδιορίζω στο Άγγιγμα του Μίδα, η ύπαρξη δεν είναι κάτι «μαύρο και άσπρο», τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στα λεγόμενα Οριακά Φαινόμενα. Τέτοια όντα και φαινόμενα υπάρχουν «κατά περίπτωση», δεν έχουν όλες τις ιδιότητες ενός όντος ή ενός φαινομένου της Συναινετικής Πραγματικότητας. Φανταστείτε κάποια περίεργα υποατομικά σωματίδια που δεν έχουν μάζα, αλλά υπάρχουν επειδή διαθέτουν στροφορμή (σπιν). Από την άλλη, θεωρώ και γνωρίζω ότι πίσω από πολλά Οριακά Φαινόμενα υπεισέρχεται εξωανθρώπινη νοημοσύνη – αν θέλει κανείς να την ονομάζει «εξωγήινη», «υπερκόσμια», «εξωδιαστατική» ή κι εγώ δεν ξέρω πώς αλλιώς, είναι δικό του θέμα. Όλες αυτές οι κατηγοριοποιήσεις είναι επιζήμιες επειδή δημιουργούν στεγανά, αδιέξοδα και τέλματα στα οποία καταλήγει η συντριπτική πλειονότητα των ερευνητών. Και, τέλος, οι βαθύτερες σκέψεις και φόβοι της ανθρωπότητας παίζουν το δικό τους ρόλο στη διαμόρφωση ενός ήδη υπάρχοντος φαινομένου.

ΕΡ.: Έχετε εμπειρίες εκδήλωσης αλλόκοτων και εξωκοσμικών φαινομένων τις οποίες θα μπορούσατε να μοιραστείτε μαζί μας;

ΑΠ.: Όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα, τον τρώνε οι κότες, όπως λέει και η παροιμία. Ευτυχώς, ακόμα δεν με έχουν φάει! Απεχθάνομαι πάντως να μιλώ για τα δικά μου βιώματα, αν και έχω αναφέρει ορισμένα στα βιβλία και στα άρθρα μου. Γενικότερα, οι περισσότερες εμπειρίες μου έχουν σχέση με ασυνήθιστες (και σε ορισμένες περιπτώσεις εξαιρετικά ασυνήθιστες) συγχρονικότητες. Είχα και πολλές οραματικές/ενορατικές ή ονειρικές εμπειρίες και άλλα σχετικά, τα οποία φυσικά είναι εντελώς υποκειμενικά, συνεπώς ο καθένας μπορεί να τα απορρίψει ως φαντασιώσεις ευσεβείς πόθους και παραισθήσεις. Και καλύτερα έτσι, γιατί δεν έχω καμία όρεξη να χάνω το χρόνο μου κομίζοντας «τεκμήρια».

ΕΡ.: Κάποιοι ισχυρίζονται ότι τα ΑΤΙΑ, οι εξωγήινοι και οι… δαιμονικές οντότητες είναι το ένα και το αυτό. Τι απαντάτε σε αυτήν την θεωρία;

ΑΠ.: Επαναλαμβάνω αυτό που είπα και προηγουμένως, ότι δηλαδή όλες αυτές οι κατηγοριοποιήσεις είναι επιζήμιες επειδή δημιουργούν στεγανά, αδιέξοδα και τέλματα στα οποία καταλήγει η συντριπτική πλειονότητα των ερευνητών. Κακά τα ψέματα, η λέξη «εξωγήινος» φέρνει αμέσως στο μυαλό αυτό το εκνευριστικό υδροκέφαλο πλάσμα με τα τεράστια, μαύρα αμυγδαλωτά μάτια και τα αραχνοειδή μέλη. Και η λέξη «δαίμονας» ένα τερατόμορφο Βεελζεβούλ. Αμφότεροι συνειρμοί είναι παραπλανητικοί και βλακώδεις. Από την άλλη μεριά, παλιότερα αρκετοί ερευνητές (π.χ. Τζων Κηλ, Γκόρντον Κρέιτον), συνέδεσαν το φαινόμενο των ΑΤΙΑ με κάποιες κακόβουλες για τον άνθρωπο επιρροές –και η έρευνά τους έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Τώρα, αν πάρουμε τη λέξη «δαίμονας» με την αρχαιοελληνική, αυθεντική της έννοια, ανοίγονται νέοι ορίζοντες στην έρευνα (κάτι που έκανε θαυμάσια ο Πάτρικ Χάρπουρ στα βιβλία του). Το ίδιο κι όταν σταματήσουμε να θεωρούμε ότι εξωγήινοι είναι σώνει και καλά κοντοπίθαρα ανθρωπάκια που έρχονται στη Γη με διαστημόπλοια. Είναι εκπληκτικό πόσο πολύ έχει «παγώσει» αυτή η αφόρητα στερεότυπη εικόνα τα τελευταία 20-30 χρόνια –έπαιξαν το ρόλο τους και ποικίλες «μεθοδεύσεις».

ΕΡ.: Τι είναι αυτοί που αναφέρετε ως ψυχικοί αστροναύτες και τι είναι τελικά η εκ του μακρόθεν όραση; Θα μπορέσει κάποτε ο άνθρωπος να αγγίξει την απεραντοσύνη του διαστήματος;

ΑΠ.: Η θεώρηση ότι μπορούμε να φτάσουμε στα μακρινά άστρα μέσω αυτού που ονομάζεται «αστρικό ταξίδι» είναι πολύ συναρπαστική. Έχει πραγματοποιηθεί κατά καιρούς –από τον Ιμάνουελ Σβέντενμποργκ μέχρι τον Ινγκο Σουάν– με ποικίλα αποτελέσματα. Για μένα, το γεγονός ότι οι περιγραφές των άλλων κόσμων είναι όλες διαφορετικές μεταξύ τους, τις καθιστά ακόμα MidasCover-Websmallπιο ενδιαφέρουσες και επιβεβαιώνει κάποιες θεωρήσεις μου που ανέπτυξα στο Άγγιγμα του Μίδα. Σκεφτείτε εδώ τις κυριολεκτικά άπειρες μορφές που έχει το φαινόμενο των ΑΤΙΑ. Έχουμε κυριολεκτικά εκατομμύρια περιπτώσεις από τις οποίες ούτε δυο δεν είναι ίδιες μεταξύ τους. Άραγε αυτό είναι επιχείρημα για να απορρίψουμε εξολοκλήρου το φαινόμενο; Όχι βέβαια. Τώρα, σχετικά με το αν ο άνθρωπος μπορέσει να αγγίξει την απεραντοσύνη του διαστήματος, αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Τα διαστημικά προγράμματα βάλτωσαν εδώ και δεκαετίες επειδή το Ηλιακό Σύστημα αποδείχτηκε εξαιρετικά αφιλόξενο (ή τουλάχιστον έτσι αποφασίσαμε να πιστεύουμε –πάλι θα παραπέμψω στο Άγγιγμα του Μίδα, όπου αναλύω διεξοδικά το θέμα). Αλλά ακόμα και αν είχαμε τα μέσα να ταξιδέψουμε σε άλλα άστρα, δεν ξέρω αν η ανθρωπότητα θα άντεχε το σοκ του Απείρου. Τουλάχιστον με τη σημερινή της μορφή.

ΕΡ.: Σε ένα σας άρθρο στο οποίο περιγράφατε την περιπλάνηση σας στη γη της Συρίας, πολύ πριν από τον εμφύλιο σπαραγμό, αναφέρατε την ύπαρξη μιας διαστημικής κάψουλας στο δυσεύρετο πολεμικό μουσείο της Δαμασκού. Πιστεύετε ότι το καθεστώς του Άσαντ και η Σοβιετική Ένωση είχαν χρηματοδοτήσει κάποιο κρυφό ή μη γνωστό διαστημικό πρόγραμμα;

ΑΠ.: Η Σοβιετική Ένωση είχε συνεργαστεί με ποικίλα «αδελφά» ή φιλικά της κράτη (Συρία, Βιετνάμ, Μογγολία, Κούβα, Αφγανιστάν και χώρες του Ανατολικού Μπλοκ) στο πρόγραμμα Interkosmos. Ένας κοσμοναύτης από αυτές τις χώρες (συνήθως αξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας) υφίστατο εκπαίδευση ενός έτους και μετά πετούσε μαζί με έναν ή δυο Σοβιετικούς. Έτσι, μεταξύ 1978 και 1982 πέταξαν σε τροχιά κοσμοναύτες σε μικτά πληρώματα. Κατόπιν η κάψουλα Σογιούζ με την οποία είχαν πετάξει, δωριζόταν στην χώρα προέλευσης του ξένου κοσμοναύτη. Εκτός από το συριακό Σογιούζ στη Δαμασκό, έχω δει και το βιετναμέζικο στο Ανόι, και το τσέχικο στην Πράγα. Κρυφά ή άγνωστα διαστημικά προγράμματα δεν υπάρχουν –εκ των πραγμάτων είναι απολύτως αδύνατο κάτι τέτοιο τη σημερινή εποχή. Βέβαια, η Σοβιετική Ένωση είχε ποικίλα άκρως απόρρητα προγράμματα όταν ακόμα υπήρχε η ίδια, και όταν ο κόσμος δεν ήταν τόσο διαδικτυωμένος και μικρός ώστε να γίνονται τα πάντα γνωστά σε βάθος χρόνου. Π.χ. είχε στα σκαριά ένα πρόγραμμα για επανδρωμένες προσεληνώσεις που είχε φτάσει σε προχωρημένο βαθμό και θα υλοποιείτο αν οι Αμερικανοί δεν έφταναν πρώτοι στη Σελήνη. Κατόπιν βέβαια η ΕΣΣΔ ισχυρίστηκε ότι δεν διέθετε κάτι τέτοιο (πανέξυπνη κίνηση προπαγάνδας). Κι όχι μόνο αυτό, αλλά κατέστρεψε το σχετικό εξοπλισμό, αξίας δισεκατομμυρίων! Όμως, όλα ήρθαν στο φως μετά το 1989 (αναλύω την υπόθεση στο βιβλίο μου Κόκκινο Φεγγάρι). Στο σημερινό κόσμο, όπου ολόκληρες ΗΠΑ δεν μπόρεσαν να σκηνοθετήσουν πειστικά το ψέμα για τα ανύπαρκτα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ, σε ένα κόσμο όπου υπάρχουν τα Wikileaks και ο Σνόουντεν, δεν γίνεται να υπάρξει κρυφό και άγνωστο διαστημικό πρόγραμμα. Ούτε καν η Κίνα ή η Βόρεια Κορέα δεν μπορούν να το κάνουν αυτό.

ΕΡ.: Διαβάζοντας τα χρονικά ταξίδια στα άρθρα σας που αφορούν την ελληνική κοινωνία του ’60 όπως το «Όταν οι “γκέι” ήταν “ανώμαλοι”, “βδελύγματα” και “ψιμμυθιωμένα ανδράρια”» ή αυτό που αναφέρονταν στους «χίππις» βλέπει κανείς την διαφορά της αντίληψης μεταξύ της τότε κοινής γνώμης αλλά και του συστήματος των ΜΜΕ. Πόσο πιστεύετε ότι ωρίμασε η ελληνική κοινωνία από εκείνην την εποχή, αν ωρίμασε; Ποια είναι η γνώμη σας για την ηθικιστική αντίληψη της κοινωνίας απέναντι σε θέματα διαφορετικότητας; Τελικά έχει αλλάξει η οπτική μας αντίληψη; Ή είναι κατευθυνόμενη από το σύστημα εξουσίας της εικόνας;

ΑΠ.: Φυσικά και υπάρχει τεράστια διαφορά στην αντίληψη της κοινής γνώμης (αν και όχι σε ορισμένα σημεία) του τότε και του τώρα. Βέβαια, λόγω του Παροντισμού, νομίζουμε (συνειδητά ή υποσυνείδητα) ότι πάντα ήταν έτσι όπως είναι σήμερα. Ή, ακόμα χειρότερα, κρίνουμε τους ανθρώπους και την κοινωνία του τότε, με βάση τα δικά μας κριτήρια, μέτρα και σταθμά. Σε διαφορετικές εποχές, οι άνθρωποι έχουν διαφορετικές ιεραρχήσεις, διαφορετικές αξίες, διαφορετική αντίληψη, και φυσικά ζούσαν σε διαφορετική Συναινετική Πραγματικότητα. Και θα σας πω αυτό που γράφω συχνά: Φανταστείτε πόσο οπισθοδρομικά, πόσο ανόητα, πόσο εσφαλμένα και πόσο πλανημένα θα είναι σε 50 χρόνια ένα σωρό πράγματα που σήμερα θεωρούμε «θέσφατα» και «αυταπόδεικτα». Τώρα, η ελληνική κοινωνία έχει αλλάξει σαφώς. Δεν ξέρω αν ωρίμασε συνολικά, πολύ αμφιβάλλω γι αυτό. Σε ορισμένα σημεία ωρίμασε, σε άλλα παλιμπαίδισε. Το σίγουρο είναι ότι διαθέτει απείρως περισσότερες πηγές πληροφόρησης και επικοινωνίας απ’ ό,τι η ελληνική κοινωνία άλλων εποχών, όχι και τόσο μακρινών. Έτσι όμως η ευθύνη της αυξάνεται. Από την άλλη μεριά, παρατηρώ μια τεράστια αύξηση της υποκρισίας, της υποχονδρίας και της υστερίας –της υπερβολικά συναισθηματικής αντίδρασης στα γεγονότα. Αυτά είναι αιτίες και αποτελέσματα ταυτόχρονα του λαϊκισμού που έχει διαβρώσει αποτελεσματικά την ελληνική κοινωνία σε αφάνταστο βαθμό, εδώ και γενιές. Από την άλλη μεριά, έχουμε και τον καρκίνο της Πολιτικής Ορθότητας, που εδώ και πολλά χρόνια είχα εντοπίσει σε βιβλία και άρθρα μου, ο οποίος ισοπεδώνει τα πάντα στο όνομα μιας πλαστής «ισότητας». Εδώ δεν θα πω τίποτα περισσότερο επειδή παίζω στο πανίσχυρο γήπεδο της Πολιτικής Ορθότητας και αναπόφευκτα θα χάσω. Τα ΜΜΕ είναι αμετάκλητα διαβρωμένα από αυτόν τον καρκίνο ο οποίος έχει αρχίσει να κάνει μετάσταση και στα Μη Μαζικά Μέσα, όπως το Διαδίκτυο. Προς το παρόν υπάρχουν ακόμα κάποια περιθώρια. Έχω γράψει πάρα πολλά στις Επικαιρότητες στην ιστοσελίδα μου. Δεν ξέρω αν το εκκρεμές έχει φτάσει στο άκρο της ταλάντωσής του και αρχίσει πάλι να γυρίζει πίσω (γιατί αυτό θα κάνει). Επίσης δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμα αρκετός χρόνος για την ελληνική κοινωνία η οποία έχει απονευρωθεί αποτελεσματικότερα και από χαλασμένο δόντι. Το πρόβλημα, όχι μόνο για την ελληνική κοινωνία αλλά για όλη την ανθρωπότητα έγκειται στο ότι τα «σύνορα» (με την πολύ ευρεία έννοια) έχουν κλείσει και ο κόσμος μικραίνει. Το καζάνι βράζει και δεν υπάρχει βαλβίδα διαφυγής του ατμού. Αν η κατάσταση δεν αλλάξει –και δυστυχώς δεν διακρίνω κανένα σημείο αλλαγής στον ορίζοντα- το μέλλον της ανθρωπότητας διαγράφεται πολύ δυσοίωνο.