Γράφει ο Γιάννης Χναράκης∼Βαθιά στο ανθρώπινο υποσυνείδητο υπάρχει διάχυτη η ανάγκη για ένα λογικό σύμπαν, το οποίο θα έχει νόημα. Το πραγματικό σύμπαν, όμως, βρίσκεται πάντοτε ένα βήμα πέρα από τη λογική.” Πριγκίπισσα Ίρουλαν “Απάνθισμα Αποφθεγμάτων Μουάντ’Ντιμπ”, Dune (Φρανκ Χέρμπερτ)Είναι κάποια θέματα τα οποία ανήκουν στον τομέα του Παράξενου, και που για να καλυφθούν πλήρως, θα πρέπει να γραφτούν βιβλία επί βιβλίων, καθώς οι πληροφορίες, οι αναφορές και τα παραδείγματα είναι αμέτρητα.
Τα φαινόμενα καθαυτά, βέβαια, μπορούν να περιγραφούν σε μερικές αράδες, όμως το “παρασκήνιο” καθώς και οι διεργασίες που τα αφορούν δεν είναι εύκολο να καλουπωθούν σε προτάσεις, ώστε ο αναγνώστης να κατανοήσει πλήρως τις αρχές της λειτουργίας τους.
Στο θέμα του χρόνου, για παράδειγμα, όπου ενώ δεν είναι γραμμικός, εμείς δεν μπορούμε παρά να ενεργούμε σαν να ήταν, να του ορίζουμε κανόνες και να φτιάχνουμε κουτάκια, ώστε να μπορούμε αφενός να κατανοούμε έννοιες ασύμβατες την καθημερινή εμπειρία μας, αφετέρου όμως να παραμείνουμε λειτουργικοί έχοντας γνώση της συγκεκριμένης αντίφασης. Αν λειτουργούσαμε βάσει μη γραμμικότητας, κανένα ραντεβού δεν θα είχε επιτυχία καθώς όλοι θα ισχυριζόμασταν πως ήμασταν συνεπείς, ασχέτως αν ο καθένας πήγαινε στο σημείο συνάντησης διαφορετική ώρα ή μέρα.
Ο άνθρωπος είναι το μοναδικό ον που, από τη στιγμή που θα γεννηθεί, ταλανίζεται με τις έννοιες παρελθόν-παρόν-μέλλον. Αυτό που τον εξιτάρει περισσότερο είναι το μέλλον γιατί δε γνωρίζει τί κρύβεται εκεί, τι τον περιμένει. Το Άγνωστο, γενικότερα, είναι ένα τεράστιο θηρίο που ξέρει να κρύβεται καλά και να φανερώνεται όταν αυτό αποφασίσει, να γίνει πλέον Γνωστό, αποδεικνύοντας για ακόμα μία φορά πως ο “παντοδύναμος” άνθρωπος δεν είναι τίποτα μπροστά στις δυνάμεις που απαρτίζουν το σύμπαν. Όσες φορές κι αν γραφτεί, όσες φορές κι αν ειπωθεί, όσες φορές κι αν αποδειχθεί με πράξεις και ντοκουμέντα, το είδος μας δεν θα πάψει να βλέπει πράγματα και καταστάσεις διαρκώς ανθρωποκεντρικά, επιδιώκοντας την ασφάλεια της εθελοτυφλίας για ό,τι δεν καταλαβαίνει, καθώς συνήθως αρνείται να καταβάλει το τίμημα της διαδικασίας κατανόησής του.
Ο άνθρωπος, λοιπόν, πάντοτε ήθελε να μάθει όσα επιφυλάσσει το μέλλον. Από την αρχαιότητα ως σήμερα, χρησιμοποιώντας διάφορες μεθόδους, προσπάθησε να κρυφοκοιτάξει πίσω από τις κουρτίνες που του κρύβουν αυτό που διακαώς ποθεί να μάθει. Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν τέσσερις κύριες διαφορετικές μαντικές μέθοδοι. Η ονειρομαντεία, που την ασκούσαν ειδικά εκπαιδευμένοι ιερείς και ονειρομάντεις, η νεκρομαντεία, η επίκληση δηλαδή των νεκρικών πνευμάτων, η ερμηνεία οιωνών, όπως το θρόϊσμα των φύλλων της ιερής βελανιδιάς, και η επιδίωξη των χρησμών από τα μαντεία, όπου και η καύση δαφνόφυλλων και η χρήση του φυτού υοσκύαμου ήταν δεδομένες πρακτικές για την πρόβλεψη των μελλούμενων.
Περνώντας τα χρόνια, οι άνθρωποι δεν έπαψαν να εφευρισκούν νέες πρακτικές ή να εμπλουτίζουν παλαιότερες. Κάποιες, όπως η Γεωμαντεία, Διόραση και Διοροσκοπία, μέθοδοι που περιγράφονται στα αντίστοιχα βιβλία των εκδόσεων Locus-7, από τα ειδικά κείμενα του Ερμητικού Τάγματος της Χρυσής Αυγής, θεωρούνται ως πιο σοβαρές και καλοτεκμηριωμένες. Κάποιες άλλες είναι μετεξέλιξη παλαιότερων τεχνικών, οι οποίες μας έρχονται από την αρχαιότητα μετεξελισσόμενες σε πιο …σύγχρονες “μεθόδους”, όπως η χαρτομαντεία με συμβατική τράπουλα ή με τα Ταρώ, η καφεμαντεία κ.ά.
Κι ενώ σε όλες τις παραπάνω μεθόδους είναι αναγκαία η χρήση διαφόρων αντικειμένων-βοηθημάτων, για κάθε είδους διορατική πρακτική το κύριο μέσο εφαρμογής της είναι η δυνατότητα του ανθρώπινου νου να δραπατεύει από τα στενά όρια του συμβατικού χωροχρόνου. Περιγραφές της συγκεκριμένης χωρικής και χρονικής υπέρβασης, της διόρασης, μπορεί κανείς να συναντήσει αφενός σε διηγήματα Επιστημονικής Φαντασίας και Φάνταζυ, και σύγχρονες τηλεοπτικές σειρές, αφετέρου δε, και πιο τεκμηριωμένα σε επίσημο αρχειακό υλικό επιστημονικών και πολυετών πειραματισμών που έχουν γίνει από το στρατό διαφόρων χωρών του κόσμου, με την υποστήριξη μυστικών και φανερών κυβερνητικών δομών και κονδυλίων. Πολλοί αναγνώστες είναι ίσως εξοικειωμένοι με ονόματα προγραμμάτων όπως το περίφημο MK Ultra, Project Artichock, Project Stargate, και πλήθος άλλων που σήμερα τείνουν να λάβουν μυθικές διαστάσεις.
Η γραμμή που χωρίζει, βέβαια, κάποια καταγεγραμμένα γεγονότα από την ασύστολη διασπορά συνωμοσιολογικής μουρμούρας είναι εξαιρετικά λεπτή, και γι’ αυτό όποιος ασχολείται με ένα θέμα όπως το παραπάνω οφείλει να είναι υγιής σκεπτικιστής, εξετάζοντας όλες τις παραμέτρους και να είναι ανοιχτός σε ενδεχόμενα. Ο συγγραφέας Joseph McMoneagle ασχολούμενος με το θέμα Θέασης εξ Αποστάσεως (εδώ θα την αναφέρουμε ως διόραση), τονίζει πως σε αντίστοιχο ερευνητικό πρόγραμμα, δεν μπορούν να συμπεριληφθούν άνθρωποι που απλώς είναι απόλυτα και αδιαμφησβήτητα πεπεισμένοι για την ύπαρξη αυτών των ανθρώπινων δυνατότητων. Ούτε όμως, κατά περίεργο τρόπο, όσοι αρνούνται να πιστέψουν σε αυτές, γιατί σε κάθε περίπτωση καταλήγεις με ανθρώπους οι οποίοι παύουν να ερευνούν με κριτικό νου, και απλώς βρίσκουν αυτό που επιθυμούσαν να βρουν. Οι άνθρωποι που θα πειραματιστούν με κάτι όπως η διόραση, είναι εκείνοι που είναι μεν ανοιχτοί σε κάθε διερευνητική κατεύθυνση, ωστόσο προβάλλουν υγιή και έντονη αντίσταση στην αποδοχή μιας παραφυσικής εξήγησης ως πραγματικής, εαν δεν έχουν ουσιαστικές αποδείξεις.
Άλλωστε, όπως υποστηρίζει και η Dion Fortune, ένα φαινόμενο, αν όντως είναι γνήσιο, τότε αφενός συμβαδίζει με τους νόμους της Φυσικής, αφετέρου αντέχει στην εξέτασή του. Η λέξη διόραση στην κυριολεξία σημαίνει “καθαρή όραση”, και κατηγοριοποιείται σε τέσσερα ή πέντε είδη. Σύμφωνα με το πρώτο είδος, το άτομο έχει την ικανότητα να βλέπει στο παρελθόν, προς τα πίσω. Το δεύτερο, είναι η θέαση του μέλλοντος, πράγματα που θα συμβούν στην πορεία. Το τρίτο, εκείνο κατά το οποίο κάποιος βλέπει πράγματα που συμβαίνουν σε κάποιο άλλο σημείο της Γης ή σε μία σημαντική απόσταση (όπως το περίφημο Stargate του Αμερικανικού Στρατού.) Το τέταρτο είδος είναι αυτό που κάποιος έχει την ικανότητα να βλέπει πράγματα από τη φύση τους αόρατα, δηλ. αντικείμενα που δεν είναι ορατά στη συνήθη όραση.
Στο βιβλίο “Τα Μυστήρια του Ερμητισμού”, ο A.S. Raleigh γράφει συγκεκριμένα: “Εάν το οπτικό νεύρο ανταποκρίνεται σε μία συχνότητα δόνησης και την μεταδίδει στον εγκέφαλο, τότε θα δούμε το αντικείμενο. Εάν όμως δεν ανταποκρίνεται, τότε δεν θα το δούμε. Το αποτέλεσμα είναι ότι υπάρχει ένα μεγάλο πεδίο που είναι αόρατο. Όχι επειδή δεν είναι εκεί, αλλά επειδή η συσκευή της όρασής μας είναι ελαττωματική και μας θέτει περιορισμούς. Εάν το οπτικό νεύρο και τα εγκεφαλικά κέντρα μας γίνονταν περισσότερο ευαίσθητα, τόσο λεπτά οργανωμένα ώστε να ανταποκρίνονταν σε μια υψηλότερη συχνότητα δόνησης, τότε θα ήταν δυνατόν να διευρύνουμε τον ορίζοντα της όρασής μας έτσι ώστε να βλέπουμε πράγματα που πριν ήταν αόρατα ή μη αντιληπτά. Όλα όσα λοιπόν αφορούν πραγματικά την ανάπτυξη της διόρασης σχετίζονται με την ευαισθητοποίηση των σχετικών κέντρων.”
Αυτό προσπαθεί να εξηγήσει και στο νεοεισερχόμενο μάγο Τόμας, ο αρχηγός της ομάδας, μέσω της πένας του συγγραφέα Eric Ericson στο βιβλίο “The Sorcerer”: “Το σχέδιο στο πάτωμα, είπε ο Φρέηζερ, το κερί και οι λέξεις που θα χρησιμοποιήσω δεν είναι παρά βοήθεια για τη συγκέντρωσή μας. Τίποτα περισσότερο. Βάλε το καλά στο μυαλό σου. Δεν υπάρχουν μάγια, όπως ίσως νομίζεις. Ρυθμίζουμε τα μυαλά μας ώστε να μπορούν να συλλάβουν ορισμένους κραδασμούς και μ’ αυτούς πετυχαίνουμε τα πάντα.” Έτσι και στη διόραση, αυτός που θα πειραματιστεί, θα πρέπει να έχει ακολουθήσει μια συγκεκριμένη προεργασία, καθώς βασικό εργαλείο για την επίτευξη του εγχειρήματος είναι ο ανθρώπινος νους.
Άραγε, πόσο ασφαλής θα αισθανόταν κάποιος, αν ανάμεσα στους διάφορους τσαρλατάνους που κυκλοφορούν γύρω του, γνώριζε πως κάποιος αληθινά χαρισματικός, θα μπορούσε να διαβάσει τη σκέψη του, να νιώσει όσα αισθάνεται, και να μάθει μυστικά που κρατούσε σαν κόρη οφθαλμού φυλαγμένα μόνο για τον εαυτό του; Αν κάποιες από τις ιδιότητες που υπάρχουν στο νου, βρίσκονται σε λανθάνουσα κατάσταση, τι συμβαίνει σ’ αυτόν που καταφέρνει να τις ενεργοποιεί; Αναμφισβήτητα γίνεται ένα ζωντανό όπλο. Κι εδώ τίθεται, πλέον, το θέμα της νοητικής κατάστασης του συγκεκριμένου ανθρώπου, γιατί, ας μην ξεχνάμε πως πολλά όπλα εκπυρσοκροτούν από μόνα τους, και δεν είναι και τόσο σπάνια, όσο θα θέλαμε ή όσο θα ελπίζαμε, τελικά.
© Γιάννης Χναράκης
