του Παναγιώτη Κάρδαρη ~Όταν η Αραβική Άνοιξη ανέτειλε δήθεν για το καλό των λαών του ισλαμικού κόσμου ίσως λίγοι ήταν αυτοί που περίμεναν ότι θα γίνονταν χειμώνας που θα έδειχνε τα σκληρά του δόντια με τον πιο άσχημο τρόπο. Πράγματι, λοιπόν, η επαγγελία της Δημοκρατίας από τους τυράννους έδωσε τη θέση της σε αιματηρούς εμφύλιους πολέμους, φυλετικές μάχες και θρησκευτικές εκκαθαρίσεις υποκινούμενες από ακραία ισλαμικά στοιχεία.
Δεν πάει πολύς καιρός από την είδηση της απαγωγής δύο ορθόδοξων μητροπολιτών στη Συρία (22/04/13), η τύχη των οποίων δυστυχώς αγνοείται, χωρίς κανείς να μπορεί να κάνει τίποτα. Στην υπόθεση, μάλιστα, αυτή σύμφωνα με τα όσα δήλωσε στο αμερικάνικο τηλεοπτικό δίκτυο CNN ο μεγάλος μουφτής της Συρίας, εμπλέκονται Τσετσένοι, οι οποίοι φέρονται να έχουν απαγάγει τους δύο μητροπολίτες, τον Ελληνορθόδοξο κ. Παύλο και τον Συροϊακωβίτη, κ. Ιωάννη. Όμως οι διώξεις των αντικαθεστωτικών και ακραίων ισλαμικών στοιχείων κατά των μειονοτήτων, όπως των χριστιανών, δεν είναι κάτι νέο ούτε πρωτόγνωρο για τα έθνη της αραβικής άνοιξης. Ήδη από τα πρώτα γεγονότα που έλαβαν χώρα στην Αίγυπτο έχουμε βίαιες επιθέσεις εναντίον θρησκευτικών μειονοτήτων όπως οι κόπτες, που μαρτυρούν τις προθέσεις των ακραίων ισλαμιστών. Ας δούμε όμως τα πράγματα από την αρχή, για να καταλάβουμε πώς και γιατί συμβαίνουν αυτά τα αποτρόπαια γεγονότα στη Συρία που θυμίζουν άλλες εποχές, αν και διανύουμε τη δεύτερη δεκαετία του 21ου αι.
Αίγυπτος, οι κόπτες και οι διωγμοί…
Από την αρχή της επανάστασης στην Αίγυπτο οι τζιχαντιστές φανέρωσαν την πρόθεσή τους να εκκαθαρίσουν τις χριστιανικές μειονότητες από την περιοχή, με σκοπό να μείνει ο αμιγώς μουσουλμανικός πληθυσμός. Οι διώξεις χριστιανών δεν περιορίζονται μόνο στην εκατόμβη των νεκρών, αλλά επεκτείνονται και σε άλλες πράξεις φρικαλεότητας όπως βιασμοί, αρπαγές, απαγωγές και βανδαλισμοί σε βάρος χριστιανικών εκκλησιών. Ενώ, όμως, τα γεγονότα αυτά υποβαθμίζονται από τη διεθνή κοινότητα, στην Αίγυπτο συνεχίζονται οι διωγμοί, με επιδρομές θανάτου σε χριστιανικές συνοικίες. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της τρομοκρατικής επίθεσης με μολότοφ και η πυρπόληση μιας εκκλησίας και σπιτιών χριστιανών στη Νότια Αίγυπτο, στην πόλη Ασιούτ, και ως δράστες της επίθεσης θεωρούνται οι οπαδοί του ανατραπέντος προέδρου Μόρσι. Είναι χαρακτηριστικό ότι μόνο στα γεγονότα που διαδραματίστηκαν το καλοκαίρι, πάνω από σαράντα εκκλησίες καταστράφηκαν ολοσχερώς ενώ το σύνολο των κατεστραμμένων και λεηλατημένων χριστιανικών ναών ξεπερνούσε το Σεπτέμβριο του 2013 τους 300, ενώ αυξάνεται και ο αριθμός των δολοφονιών και των βιασμών χριστιανών γυναικών από τους εξαγριωμένους ισλαμιστές. Στο Κάιρο τις μέρες των γεγονότων άντρες της Αλ Κάιντα έσπαζαν τους σταυρούς που δέσποζαν στα σχολεία χριστιανών, ενώ τη θέση τους πήρε η σημαία της ακραίας ισλαμικής αυτής οργάνωσης.
Όμως η βιαιότητα δεν σταματά εκεί καθώς σχεδόν κάθε μέρα το κυνηγητό εναντίον των μειονοτήτων στην Αίγυπτο, ιδιαίτερα των κοπτών, οι οποίοι αποτελούν το 15% του αιγυπτιακού πληθυσμού, έχει γίνει πια καθεστώς, όπως και στις υπόλοιπες χώρες που εισχώρησε το πολιτικό πλέον δόγμα της αραβικής άνοιξης. Αυτή η εξάπλωση του φαινομένου των θρησκευτικών εκκαθαρίσεων και των βίαιων διωγμών που ξυπνούν μνήμες εποχών που η ανθρωπότητα θα ’θελε σίγουρα να ξεχάσει, σε συνδυασμό με τη σχεδόν διεθνή «συνωμοτική» σιωπή ή και συγκάλυψη δείχνουν ένα ευρύτερο γεωπολιτικό σχέδιο, που περιλαμβάνει την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής. Αυτό το σχέδιο προωθείται από τους ισλαμιστές, τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, ενώ έχει και την περίεργη ανοχή της Δύσης, η οποία όπως είπαμε σιωπά. Εντύπωση προκαλεί μάλιστα η δήλωση του πρώην προέδρου του Λιβάνου περί «διεθνούς συνωμοσίας της σιωπής» στο συνέδριο που διοργανώθηκε από St. Antony’s College της Οξφόρδης.
Κι ενώ η δύση συνεχίζει να είναι επιλεκτική σε αυτά που βλέπει και λέει, ενώ σιωπά και κλείνει τα μάτια για κάποια άλλα, πολλοί ανεξάρτητοι παράγοντες όπως καθηγητές πανεπιστημίων και οργανώσεις υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ανησυχούν ολοένα και περισσότερο για την εντεινόμενη βία. Παράδειγμα αποτελεί ο αναπληρωτής καθηγητής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Simon Fraser, Paul Sedra, ο οποίος μιλώντας στο αλ Τζαζίρα, μίλησε για τη βεβαιότητα μιας εκστρατείας στοχοποίησης των χριστιανών υποκινούμενη από τη Μουσουλμανική Αδελφότητα. Σύμφωνα με δημοσίευμα της Deutsche Welle, υπάρχει φόβος εκ μέρους των Αιγυπτίων ότι οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι θα ριζοσπαστικοποιηθούν ακόμα περισσότερο καταστρέφοντας το όνειρο ανασυγκρότησης της χώρας, ενώ έντονος προβληματισμός υπάρχει σχετικά με την Gamaa Islamiya, οργάνωση με τρομοκρατικές ρίζες, η οποία έχει βρει στέγη στο περιβάλλον της Μουσουλμανικής Αδελφότητας με ό,τι αυτό και αν σημαίνει.
Είναι κύρια άποψη του ίδιου του Προέδρου των Η.Π.Α. Ομπάμα, ότι η καμία χώρα που παραβιάζει τις διεθνείς συνθήκες δεν πρέπει να μένει ατιμώρητη. Αφήνει όμως έξω από αυτό το σκεπτικό τις συνεχείς παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε όλα αυτά τα κράτη που υπάρχει η Μουσουλμανική Αδελφότητα και οι τζιχαντιστές. Το ίδιο συμβαίνει και στη Συρία ενώ η Δύση, ιδιαίτερα η Αμερική, θέλοντας σαφώς να προωθήσει τα γεωπολιτικά της συμφέροντα, κατηγορεί το καθεστώς Άσαντ για χρήση χημικών όπλων. Από την άλλη για τον ίδιο λόγο υποδαυλίζει το φυλετικό πόλεμο των αράβων Συρίων, ενώ σιωπά για τις εκατοντάδες σφαγές της χριστιανικής μειονότητας από τους ακραίους ισλαμιστές.
Οι Χριστιανοί και οι θρησκευτικές μειονότητες της Συρίας
Για να καταλάβουμε το τι τελικά συμβαίνει, ας προχωρήσουμε να δούμε τα γεγονότα που έλαβαν και λαμβάνουν χώρα στη Συρία της τρίτης μ.Χ. χιλιετίας: τους αποκεφαλισμούς, τους βιασμούς, τις απαγωγές και τις δολοφονίες σε βάρος των ηγετών των χριστιανικών μειονοτήτων, αλλά και των ίδιων των μειονοτήτων ατομικά και ομαδικά, όπως φυσικά και τις καταστροφές των χώρων λατρείας τους, από αυτά τα ακραία στοιχεία του Ισλάμ, τους τζιχαντιστές. Η Συρία, αν πέσει στην επιρροή της Δύσης, θα είναι σίγουρα από τα σημαντικότερα λάφυρα των Η.Π.Α., καθώς γνωστά είναι τα τεράστια ρώσικα συμφέροντα στην περιοχή. Αλλά, επειδή «κοντά στον Βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα» όπως λέει ο λαός, οι φορείς της… αραβικής άνοιξης της περιοχής φροντίζουν να ικανοποιήσουν, με την ανοχή όπως είπαμε τόσο των Η.Π.Α. όσο και της Ευρώπης, τα δικά τους ισλαμικά σχέδια, εγκαθιστώντας την απόλυτη επικυριαρχία των μουσουλμάνων στα συριακά εδάφη, με την αιτίαση ότι οι χριστιανικές μειονότητες ήταν υπέρμαχες του καθεστώτος Άσαντ. Αυτό σε τι θα εξυπηρετούσε τη Δύση; Εδώ μπορούμε μονάχα να δώσουμε την υπόθεση ότι τα χριστιανικά στοιχεία, ειδικά οι ορθόδοξοι, φεύγοντας από τη μέση δεν θα μπορούν να υποστηρίξουν τόσο τον Άσαντ όσο και οποιοδήποτε άλλο φιλορωσικό καθεστώς! Όμως, το γιατί με αυτόν τον τρόπο αγνοούν επιδεικτικά τον κίνδυνο να ανοίξει το κουτί της Πανδώρας μέλλει να το δούμε.
Syria
Η Συρία απαριθμεί περίπου δύο εκατομμύρια χριστιανούς, μια διόλου ευκαταφρόνητη μειονότητα στην περιοχή, αφού αποτελεί στατιστικά το 10-12% του συνολικού πληθυσμού. Οι Δρούζοι αποτελούν μετά βίας το 2% επί του πληθυσμιακού συνόλου, ενώ υπάρχει άλλο 1-2% που ανήκει σε άλλα θρησκεύματα, με αποτέλεσμα ο καθαρά μουσουλμανικός πληθυσμός της Συρίας να υπολογίζεται περίπου στο 84%. Ας σημειωθεί εδώ, όμως, ότι από αυτό το 84%, το 10-13% είναι Σιίτες και Αλεβίτες (ισλαμικές αιρέσεις) ενώ το ποσοστό που απομένει, δηλαδή το 71% με 73%, είναι Σουνίτες, οι οποίοι συνεπώς αποτελούν και τη μεγάλη πλειοψηφία του συριακού λαού. (Σε αυτά τα ποσοστά υπάρχει ένα περιθώριο στατιστικού λάθους από 1-3%). Το σχέδιο των Σαλαφιστών για τη Μέση Ανατολή περιλαμβάνει την εκκαθάριση των μειονοτήτων, ειδικά των χριστιανικών μειονοτήτων, εκμεταλλευόμενο την αντιδυτική υστερία που έχει ξεσπάσει ήδη από τις πρώτες επεμβάσεις των Η.Π.Α. στη Μέση Ανατολή, και σχετικά με τον Πόλεμο του Κόλπου και του Ιράκ. Οι χριστιανοί, για του ακραίους τζιχαντιστές, αποτελούν κατεξοχήν δυτικό σύμβολο που προφανώς πρέπει να εκμηδενιστεί, τόσο πληθυσμιακά όσο και πολιτισμικά. Τα θεολογικά ερείσματα της Μουσουλμανικής Αδελφότητας θα τα εξηγήσουμε πιο κάτω, ενώ έχω ήδη αναφερθεί αναλυτικά σε αυτά στο άρθρο μου Ισλαμική Εσχατολογία Vs Ιουδαϊκός Μεσσιανισμός.
Αλεβίτες, Άσαντ και οι συριακές χριστιανικές κοινότητες της Συρίας
Ας δούμε όμως σε ποιες πολιτικοθρησκευτικές καταστάσεις τα ακραία στοιχεία του Ισλάμ, τα οποία έχουν παραδόξως «συμμαχήσει» με κάποιες δυτικές δυνάμεις οι οποίες προσπαθούν να επιβάλλουν ένα νέο status quo στον ισλαμικό κόσμο, βρίσκουν επιχειρήματα για να διώξουν, με όπλο τη σκληρή βία, το χριστιανικό πληθυσμό της Συρίας. Η χριστιανική μειονότητα της συριακής γης, φαίνεται ότι έχει βρει καιρό τώρα καταφύγιο προστασίας συσπειρωμένη πίσω από έναν ισχυρό πυρήνα Αλεβιτών, στους οποίους ανήκει όλη η οικογένεια του προέδρου της Συρίας, Άσαντ, κι ένα μεγάλο μέρος της κυβερνητικής πλειοψηφίας καθώς και αξιωματούχων. Όπως είναι λογικό, πολλοί χριστιανοί υποστήριξαν το καθεστώς Άσαντ, το οποίο σημειωτέον είναι φιλικά προσκείμενο στην ορθόδοξη Ρωσία. Αυτό αποτέλεσε, φαινομενικά πάντα, το κόκκινο πανί για την αντιπολίτευση και τους αντάρτες, οι οποίοι σε κάθε ευκαιρία υποβαθμίζουν τόσο το μέγεθος όσο και την ένταση των θρησκευτικών διώξεων. Το Μάιο του 2013 ο ηγέτης της αντιπολίτευσης, Ζορζ Σάμπρα, διαβεβαίωνε πομπωδώς το World Watch Monitor ότι δεν υπάρχουν γενικευμένα γεγονότα θρησκευτικής βίας στη Συρία, υποβαθμίζοντας τα αποδεδειγμένα περιστατικά σε σποραδικά (και άρα, κατά τη γνώμη του, όπως εμείς το καταλαβαίνουμε, τυχαία) γεγονότα που δεν αποδεικνύουν ότι υπάρχει «εκκλησιαστικός διωγμός από μουσουλμάνους». Ο κος Σάμπρα μάλλον εθελοτυφλεί, και προσπαθεί να ρίξει στάχτη στα μάτια των ανθρωπιστικών οργανώσεων, που δίκαια ανησυχούν για την έκρυθμη κατάσταση στη Συρία, αφού δείχνει να αγνοεί τα δεκάδες περιστατικά βίας κατά των μειονοτήτων, τόσο στην χώρα του όσο και στον ευρύτερο ισλαμικό κόσμο. Τον ίδιο Μάιο, άλλωστε, όπως αναφέρει το διεθνές ειδησεογραφικό πρακτορείο Βloomberg, «σοκ προκάλεσε η δήλωση ενός ‘στρατηγού’ του στρατού των επαναστατών, του Αμπντέλ Χαμίντ Ζακάρια, περί εκκαθαρίσεως των μειονοτήτων, στον τηλεοπτικό σταθμό ‘Αλ Αραμπίγια’, σε περίπτωση κατάληψης, από τις δυνάμεις του Άσαντ, της πόλης Αλ Κουσέιρ». Μάλιστα, μιλώντας τη σκληρή τζιχάντικη πολεμική γλώσσα είπε ότι «θα σβήσουμε από τον χάρτη όλες τις μειονότητες» με αποτέλεσμα πάνω από 80.000 χριστιανοί της πόλης αυτής να αυτοεξοριστούν από το φόβο της σφαγής. Αυτά φυσικά και όσα θα δούμε πιο κάτω για τη Δύση και τη συριακή αντιπολίτευση είναι ψιλά γράμματα, αφού εξυπηρετούν τις δικές τους πολιτικές.
Οι χριστιανοί της Συρίας πάντως εδώ και πολλούς μήνες προσπαθούν να βγουν από το μοτίβο της σύνδεσής τους με το καθεστώς, ενώ παράλληλα οι ηγεσίες τους εκφράζουν έντονους φόβους για την επικράτηση των δυνάμεων που υποστηρίζονται από τη Μουσουλμανική Αδελφότητα. Αυτοί οι φόβοι δεν είναι αδικαιολόγητοι, καθώς η προφανής αιτία των διώξεών τους από τους ισλαμιστές είναι πολιτική. Επιφανειακά ως αιτία παρουσιάζεται η προηγούμενη υποστήριξη και συσπείρωση γύρω από το καθεστώς Άσαντ, αλλά οι βαθύτεροι λόγοι είναι φυλετικοί και θρησκευτικοί. Καταλαβαίνουν, λοιπόν, ότι μια ενδεχόμενη πτώση του Άσαντ και της συριακής κυβέρνησης δεν θα σβήσει τη δίψα των τζιχαντιστών για αίμα, οι οποίοι ίσως να συνεχίσουν να εφαρμόζουν το σχέδιό τους της θρησκευτικής και εθνοφυλετικής κάθαρσης υπό μορφή δήθεν αντιποίνων ή άλλων εξίσου φαιδρών λόγων.
Βία και θρησκευτικές εκκαθαρίσεις στη Συρία
Η βία φυσικά δεν έχει μείνει μόνο στα λόγια, από την αρχή της… συριακής άνοιξης, την οποία φιλοδοξεί να φέρει η αντιπολίτευση και οι επαναστάτες. Έχουν λάβει χώρα πράξεις που η λέξη φρίκη δεν είναι ικανή να τις περιγράψει. Ήδη από τους αρχικούς μήνες της εξέγερσης η Ορθόδοξη Συριακή Εκκλησία έχει καταγγείλει την ανάμιξη της Αλ Κάιντα, η οποία με τη συνεργασία των ανταρτών συμμετέχει σε διώξεις ευρέος φάσματος, κυρίως σε πόλεις με μεγάλο αριθμό χριστιανών αλλά και Σιιτών, Αλεβιτών και Δρούζων. Είναι γνωστό ότι οι ακραίες αυτές ομάδες ενώνονται με το σύνολο των ανταρτών, οι οποίοι σημειωτέον είναι Σουνίτες, χρηματοδοτούνται από τη Σαουδική Αραβία, (πηγές αναφέρουν την εκδίκαση «υποθέσεων στα εδάφη που κυριαρχούν οι αντάρτες από Σαουδάραβες δικαστές!) και έχουν αυτήν τη στιγμή δεδομένη, προς το παρόν, την ανοχή της Δύσης στα εγκλήματα πολέμου που έχουν κάνει καθημερινό τους «χόμπι». Αν σας φαίνεται ειρωνικό αυτό που διαβάσατε ή υπερβολικά τα όσα περιγράφονται, είναι καλύτερο να αφήσουμε τα γεγονότα να μιλήσουν από μόνα τους.
Τριακόσιες και πλέον εκκλησίες και μοναστήρια καταστράφηκαν, πολλά από αυτά μεγάλης ιστορικής αξίας. Αλλά οι υλικές ζημιές από τους όλμους και τις λεηλασίες δεν ξεπερνούν τα εγκλήματα κατά της ζωής και της γενετήσιας αξιοπρέπειας εναντίον των μειονοτήτων που διαπράττουν καθημερινά σε όλη τη συριακή επικράτεια οι ισλαμιστές οπαδοί της τζιχάντ, οι οποίοι συνεργάζονται με τους επαναστάτες. Σε ένα δελτίο τύπου της Συριακής Ορθόδοξης Εκκλησίας διαβάζουμε ότι μέλη μια ακραίας οργάνωσης του ριζοσπαστικού Ισλάμ, με την ονομασία «Ταξιαρχία του Φαρούκ», πήγαν σε σπίτια χριστιανών απαιτώντας την εκκένωση τους! Οι Σαλάφι ανέλαβαν δράση στην πόλη Χομς, ασκώντας κατά συρροή θρησκευτικές διώξεις εις βάρος της χριστιανικής μειονότητας, καταστρέφοντας, σύμφωνα με τις καταγγελίες κληρικών της περιοχής, και μεγάλο μέρος των εκκλησιών και των χριστιανικών οικημάτων. Χριστιανοί ιερείς απάγονται και πεθαίνουν με μαρτυρικό τρόπο στα χέρια των τζιχαντιστών. Ο Fadi Haddad, ορθόδοξος Σύριος κληρικός, απήχθη ενώ πήγαινε να διαπραγματευτεί την απελευθέρωση ενός πιστού της ενορίας του. Ο τραγικός επίλογος της ζωής του γράφτηκε με μαύρα γράμματα όταν τον βρήκαν νεκρό και αόμματο, καθώς οι απαγωγείς του είχαν φροντίσει να του βγάλουν τα μάτια. Παρόμοια τύχη, σύμφωνα με δημοσίευμα του «The Spectator», είχε και ο καθολικός ιερέας François Murad, ο οποίος δολοφονήθηκε. Σε μια επίδειξη αποφασιστικότητας, οι αντάρτες βύθισαν στο πένθος παγιδεύοντας με εκρηκτικά ένα αυτοκίνητο που εξεράγη στην πολυσύχναστη πλατεία Σιουφ, σε μια συνοικία στα προάστια της Δαμασκού, το Τζαραμάνα, όπου κατοικούν Δρούζοι και χριστιανοί, πιστοί στο καθεστώς Άσαντ. Τον Αύγουστο που μας πέρασε έγινε επίσης γνωστή άλλη μια δολοφονία χριστιανού κληρικού, του ιησουίτη Πάολο Νταλ’ Όλιο, ο οποίος φέρεται να δολοφονήθηκε από τους αντάρτες, παρόλο που υποστήριζε την εξέγερση εναντίον του Άσαντ.
Ο τρόμος όμως δεν σταματάει εδώ. Το Σεπτέμβριο του 2013 μάρτυρες και αραβικά δημοσιεύματα αναφέρουν ότι στην κωμόπολη Μαάλουλα αντάρτες μαζί με Τσετσένους εισέβαλαν στο ιστορικό μοναστήρι και το οικοτροφείο της Αγίας Θέκλας, στη δεύτερη και επιτυχημένη προσπάθεια κατάληψης της περιοχής. Η πρώτη απόπειρα έγινε στις 4 Σεπτεμβρίου. Εκεί οι μοναχές γνώρισαν την βία στα χέρια των καταληψιών, οι οποίοι, εκτός των υλικών ζημιών και των λεηλασιών στις οποίες αμέσως επιδόθηκαν, επέδειξαν πρωτοφανή αγριότητα όταν αποκεφάλισαν τις σωρούς των στρατιωτών που φύλαγαν την κωμόπολη. Εκτός αυτού εκτέλεσαν περίπου 20 ανθρώπους δι’ αποκεφαλισμού ή με πυροβόλα όπλα, ενώ απήγαγαν σχεδόν ισάριθμους πολίτες. Η πρακτική του αποκεφαλισμού δεν είναι άγνωστη στο καθεστώς της ηγεσίας της αραβικής… άνοιξης ούτε και η πρακτική σύνθλιψης με τεράστιες πέτρες, όπως φαίνεται να έγινε στο χωριό Ντέρα, αλλά ούτε και η κατάληψη μοναστηριών και άλλων θρησκευτικών τόπων είναι πρωτοφανής πράξη. Ο κ. Ισάμ Μπισάρα, Γενικός Διευθυντής της Ένωσης Πρόνοιας της Εγγύς Ανατολής. έχει καταγγείλει τους τζιχαντιστές ότι χρησιμοποιούν τις εκκλησίες ως στρατηγικά ορμητήρια και τους ενορίτες σαν ασπίδες!
Κορυφαία, πάντως, αποτρόπαια πράξη των ακραίων στοιχείων που έχουν εξαπολύσει αυτόν το νέου τύπου θρησκευτικό πόλεμο στον αραβικό και τον ευρύτερο μουσουλμανικό κόσμο, είναι η απαγωγή των ορθοδόξων Μητροπολιτών, για τους οποίους στον εξωτερικό τύπο έγινε απλά αναφορά και καμία προσπάθεια εκ μέρους των μεγάλων δυνάμεων της Δύσης, να βρεθούν και να τιμωρηθούν οι απαγωγείς. Ο λόγος γίνεται για τον Ελληνορθόδοξο Μητροπολίτη Χαλεπίου Παύλο και τον Συροϊακωβίτη Μητροπολίτη Ιωάννη. Ο Μουφτής της Συρίας, μάλιστα, ανάμειξε στην απαγωγή Τσετσένους, ενώ τούρκικα δημοσιεύματα αναφέρουν τη σύλληψη τριών ανταρτών από τη Συρία, οι οποίοι ομολόγησαν ότι συμμετείχαν στην απαγωγή και την εκτέλεση των Μητροπολιτών, οι οποίοι φέρεται να έχουν απελαθεί στις χώρες τους χωρίς μέχρι τώρα να έχει αποδοθεί δικαιοσύνη.
Γεωθρησκευτική ανάλυση του φαινομένου της βίας
Η Δύση, όπως είπαμε, στην καλύτερη περίπτωση παρακολουθεί παθητικά αυτήν την κατάσταση, στην χειρότερη, προκειμένου να προωθήσει τα συμφέροντα της σιωπά ή και επικροτεί. Αν κι επισήμως τόσο η Ε.Ε. όσο και οι Η.Π.Α. καταδικάζουν τα φαινόμενα θρησκευτικής βίας, ωστόσο ούτε ο Ο.Η.Ε ούτε οι κυβερνήσεις έχουν λάβει κάποιο μέτρο εναντίον της, και ούτε φαίνεται ότι σκοπεύουν να το κάνουν. Αυτό συμβαίνει γιατί οι χριστιανοί που κατοικούν στις χώρες του ισλάμ, είτε έχουν επιλέξει την «λάθος» πλευρά, όπως για παράδειγμα στην Αίγυπτο που ο Κόπτης Πατριάρχης Θεόδωρος καταδίκασε ανοιχτά την κυβέρνηση Μόρσι ενώ τάχθηκε υπέρ του πραξικοπήματος του Αιγυπτιακού στρατού, είτε επειδή βρήκαν προστασία σε καθεστώτα που η Δύση θέλει να ισοπεδώσει, όπως για παράδειγμα οι χριστιανοί της Συρίας που συσπειρώθηκαν γύρω από το περιβάλλον του Άσαντ όταν, εκείνος τους είχε υποσχεθεί προστασία από τους ισλαμιστές και το φανατισμό του Ισλάμ.
Αυτή είναι ένα μέρος της πολιτικής ερμηνείας που έχει να κάνει με τους δυτικούς. Για τον αραβικό νου, για τον ισλαμιστή που είναι πιστός στην τζιχάντ και το Κοράνι, το πρόβλημα δεν είναι μόνο πολιτικό. Μπορεί να χρησιμοποιεί πολιτικά επιχειρήματα του τύπου «οι χριστιανοί υποστηρίζουν τους δικτάτορες» κτλ, αλλά τα κίνητρά του είναι πρωτίστως θρησκευτικά και η γεωπολιτική τους επηρεάζεται από τις μεταφυσικές τους πεποιθήσεις που θέλουν εσχατολογικά ο «Οίκος του Ισλάμ» να κυριαρχήσει έναντι του οίκου των απίστων. Για αυτό το λόγο η θεολογία του ισλάμ και των φανατικών ισλαμιστών εδράζεται πάνω στο πρότυπο του War-God, του Αλλάχ, ο οποίος θα τιμωρήσει μέσω του ισλάμ τα άπιστα έθνη της γης. Ο πόλεμος για τη διάδοση της πίστης είναι κάτι το θεμιτό και το επιβεβλημένο γι’ αυτούς. Οι μάρτυρες του ισλάμ είναι ενεργητικοί εξτρεμιστές, σε αντίθεση με τους μάρτυρες των χριστιανών που ακολουθούν το πρότυπο του μάρτυρα προβάτου που οδηγείται στη σφαγή κατά μίμηση του Χριστού, του εσφαγμένου αρνίου. (Οι σταυροφορίες ήταν αποτέλεσμα της αποδοχής του δόγματος του πολεμικού θεού, που υπάρχει έτσι και αλλιώς στο πνεύμα της Παλαιάς Διαθήκης). Για το ισλάμ τα έσχατα περιλαμβάνουν την εξάπλωσή του σε όλη τα Γη – τότε μόνο τα τύμπανα της Τζιχάντ θα σιγήσουν για πάντα. Με τι κίνητρα, λοιπόν, λειτουργούν σε αυτή την περίπτωση, μέσα στον ίδιο τον ισλαμικό κόσμο; Μα πάλι με την τζιχάντ, αφού σύμφωνα με την εξηγητική παράδοση των μωαμεθανών, τη Χαντίθ, «η υψηλότερη και ιερότερη μορφή της τζιχάντ είναι να μιλάς ενώπιον ενός σουλτάνου ασεβούς». Γι’ αυτούς ο Άσαντ, ο Καντάφι, ο Μουμπάρακ είναι ασεβείς σουλτάνοι, που στο όνομα του Αλλάχ πρέπει να εκπέσουν ώστε να αποκατασταθεί η δικαιοσύνη του Θεού και να εγκαθιδρυθεί το κράτος του Θεού.
Σκοπός τους, λοιπόν, είναι η εγκαθίδρυση ενός τεράστιου κράτους που θα ξεκινά από την Ινδία και θα περιλαμβάνει όλην τη Μέση Ανατολή και τη Βόρειο Αφρική, ενός ισλαμικού κράτους που θα κυβερνάται με το νόμο της Σαρία στο Όνομα του Αλλάχ! Είναι, άλλωστε, νωπή ακόμα η δήλωση του ηγέτη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, Μοχάμεντ Μπάντι, ότι η Αδελφότητα βρίσκεται κοντά στην εγκαθίδρυση κράτους με δίκαιο σύστημα διακυβέρνησης, που θα περιλαμβάνει μια κυβέρνηση, η οποία θα εξελιχθεί σε δίκαιο χαλιφάτο και παγκόσμια εξουσία». Αν κάποιος κάνει έρευνα για τις θρησκευτικές διώξεις των χριστιανών στα κράτη που υπάρχουν ισλαμιστές, θα νομίσει ότι έχει επιστρέψει με χρονομηχανή στο παρελθόν, και θα καταλάβει τη σοβαρότητα αυτής της κατάστασης. Γι’ αυτό και οι χριστιανοί, υπό αυτό το καθεστώς, δεν έχουν καμία ελπίδα, γιατί τελικά είναι οι μεγάλοι χαμένοι της υπόθεσης, αφού, ακόμα και να σταθεροποιηθεί η κατάσταση, η άνοδος των ισλαμιστών στην εξουσία θα τους οδηγήσει είτε στο θάνατο είτε στην εξορία.
Το τι θέλει να πετύχει πάντως η Δύση με την ανοχή της στα σχέδια των τζιχαντιστών θα κληθεί σύντομα να το απαντήσει στους λαούς της, οι οποίοι ενδεχομένως να υποστούν τις συνέπειες αυτών των διεθνών πολιτικών.
Πηγές:
www.Newsbomb.gr
www. Ethnos.gr
www.Newsbeast.gr
www.aljazeera.com
www.spectator.co.uk
www.antinews.gr
«Deutsche Welle»
«Αγιορείτικο Βήμα»
“European Business Review, EBR”
